γεράσιμος βασ. θεοδωράτος

  Ήταν 27 του Σεπτέμβρη [με το νέο ημερολόγιο 9/Οκτωβρίου] του έτους 1831. Μια ημερομηνία που έμελλε να σημαδέψει τη νεότερη Ιστορία της Ελλάδας. Εκείνο λοιπόν το πρωί, εξήλθε της οικίας του με προορισμό τον Ιερό Ναό. Περπατούσε με αργό και σταθερό βήμα στον Μεγάλο Δρόμο, βυθισμένος σίγουρα στις σκέψεις του για την Πατρίδα. Πριν το Ιερό Ναό, σηκώνοντας ελαφρά το ημίψηλο καπέλο του, χαιρετά αυτούς που σε λίγο θα τον δολοφονούσαν.  Και πλησιάζει στην είσοδο του Ιερού Ναού και με σεβασμό στην Ιερότητα του χώρου βγάζει το καπέλο του για να εισέλθει. Τότε ο ένας τον αρπάζει με δύναμη από το αριστερό χέρι και τον πυροβολεί στην βάση του κρανίου, ενώ ο άλλος του καρφώνει το μαχαίρι στη βουβωνική χώρα.     Και είχε πει προφητικά: ¨ Απέκαμα! Αλλ’ όμως θα παραμείνω στη χαλάστρα, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής μου και ας κινδυνεύσω να χαθώ   …¨.   Και είχε πεί: ¨ Εφ’ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμε

        Παρήλθαν 45 και πλέον έτη από τότε που δεκαετής χειρουργήθηκα εις το ενταύθα Νοσοκομείο, πάσχων από  οξεία σκωληκοειδίτιδα. Και μη υπάρχοντος τότε αναισθησιολόγου, χειρουργήθηκα από τον χειρουργό Λ. Δανάλη, αφού μου έγινε όχι νάρκωση αλλά μόνον τοπική αναισθησία. Και ενθυμούμαι τον πατέρα μου, υπηρετούντα τότε στο Νοσοκομείο, κατά τη διάρκεια της επέμβασης να μου βρέχει τα χείλη με βαμβάκι. Ήταν τότε που η Ελλάδα με ανοιχτές τις πληγές από δικτατορίες και πολέμους, πάσχιζε να βρει ισορροπία. Και οι Πολίτες  ήλπιζαν  [ μάταια ίσως ] και  πάσχιζαν  και συνάμα  τραγουδούσαν . Μουσικές Μ. Χατζηδάκη, Μ. Θεοδωράκη και τόσων άλλων καλλιτεχνών. Και ήλθαν στο νου μου όλα τούτα, τούτες τις ώρες, διαβάζοντας για την,  μετά από περίπου μισό αιώνα, κατάρρευση των ενταύθα Νοσοκομειακών δομών, παρά τον αγώνα εκείνων των ανθρώπων  [ανάμεσά τους, τιμή μου, ο πατέρας μου]  που στήριξαν σε χαλεπούς καιρούς το Νοσοκομείο, οι περισσότεροι δε αυτών μεταστάντες ήδη εις Κύριον .      Και πια θαρρείς ό