¨... και επί γης ειρήνη ...¨
Σιμώνει ξανά, σε πείσμα των θλιμμένων τούτων ημερών, η γέννηση του Χριστού … Ναι … θα γεννηθεί ξανά ο Χριστός και ας τον περιμένει ξανά η Σταύρωση ... θα γεννηθεί για να διαλύσει το ζοφερό σκοτάδι .... Θα γεννηθεί ξανά ο Χριστός στις καρδιές των παιδιών, στις βασανισμένες ψυχές των αθώων, στις αδύναμες ελπίδες των κατατρεγμένων, στα ματωμένα όνειρα των πληγωμένων … Και για άλλη μια φορά το αστέρι της Βηθλεέμ θα διατρέξει το σκοτεινό ουρανό … το φως του θα διασχίσει γοργά το σκότος, και θα σταθεί πάνω από την φάτνη , συμβολίζοντας ότι υπάρχει ελπίδα … ενώ ολόγυρα γονατισμένοι πια πολλοί, βουβοί, όχι από κατάνυξη αλλά εξαιτίας μιας ανείπωτης απογοήτευσης … απόγνωσης … ενώ ολόγυρα εξοντωτικοί πόλεμοι μαίνονται, βομβαρδισμοί ανηλεείς, θάνατος ... ενώ συνάμα ως τραγικό άκουσμα ηχεί: ¨ ... και επί γης ειρήνη ...¨. ... και η νοσταλγία να πληγώνει ολάκερη την ύπαρξη όλων … ακόμη και του άστεγου, με το τρεμάμενο, από το κρύο, χέρι ... του στρατιώτη, που χαράσσει τις τελευταίες αράδε