¨Ἠλὶ ἠλὶ, λιμᾶ σαβαχθανί;¨




… και εισήλθε ο Ιησούς εις την Ιερά Πόλη, πάνω σε ένα γαϊδουράκι …και οι κάτοικοι άπλωναν στο δρόμο κλαδιά [βάγια στα εβραϊκά] φοινίκων για να περάσει ο Ιησούς και ο λαός τον υποδέχθηκε υμνώντας τον, ¨ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου¨. 

… και ναι, ναι, στην ίδια πόλη, από τους ίδιους ανθρώπους, λίγες ημέρες μετά, θα ακουσθούν δυνατά ουρλιαχτά: ¨άρων άρων σταύρωσον Αυτόν¨. 

Μόνος λοιπόν θα μείνει ο Ιησούς. Μόνος πονώντας πάνω στην παγκόσμια πληγή που αιμορραγεί. Μόνος στον μαρτυρικό Γολγοθά. Μόνος στο Σταυρό … ¨περὶ δὲ τὴν ἐνάτην ὥραν ἀνεβόησεν ὁ Ἰησοῦς φωνῇ μεγάλῃ λέγων·Ἠλὶ ἠλὶ, λιμᾶ σαβαχθανί; τοῦτ' ἔστι Θεέ μου, Θεέ μου, ἱνατί με ἐγκατέλιπες;¨.

 

Και είναι πιά μέσα στην παραζάλη τούτων των ημερών, το ερώτημα στα χείλη πιά όλων πικρό:¨Ἠλὶ ἠλὶ, λιμᾶσαβαχθανί;¨ [¨Θεέ μου, Θεέ μου, ἱνατί με ἐγκατέλιπες;¨], και πιά για όλους μοναχά η - μάταιη τάχα; - προσδοκία, η ελπίδα, η ευχή: ¨Καλή Ανάσταση¨ …

 

ταπεινά

γεράσιμος βασ. θεοδωράτος 

Σχόλια

  1. sofia9 Απριλίου 2023 στις 1:06 μ.μ.

    Μάταιη ελπίδα παυει να είναι ελπιδα. Ας κρατηθουμε απο την ελπίδα κι ας ειναι τοσο εξασθενημενη. Καλη ανασταση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

… η Άνοιξη σταμάτησε στα Τέμπη …

Εικόνα
  … και έμεινε γονατισμένη μπροστά στα κορμιά των αθώων θυμάτων … και άλλοτε έβρεχε, δάκρυα θαρρείς … και άλλοτε ξεσπούσε με αέρηδες, θαρρείς γεμάτη θυμό … θυμό για τους εγκληματίες που δεν θα συρθούν σιδηροδέσμιοι σε Δίκη … θυμό για την αδύναμη μνήμη των θνητών … ενώ με τα δάκρυά της θαρρείς και ξεράθηκαν τα άνθη …   … και λένε θα δοθούν στους νέους 150 ευρώ όταν θα γίνονται 18 ετών … όσο ίσως ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για κάποια άλλη χώρα … και ίσως, το χειρότερο, με το ξεκίνημα της ενήλικης ζωής των να μάθουν να έχουν το χέρι απλωμένο ως επαίτες … να μάθουν να είναι ευχαριστημένοι με τα ψίχουλα που θα πέφτουν από το πλούσιο τραπέζι των ολίγων …   … και υποσχέσεις ξανά πολλές … και λόγια μεγάλα θα ειπωθούν …    … και θα ξεχαστεί και τούτη η Άνοιξη, που με σκισμένα ρούχα θαρρείς και τρέχει να κρυφτεί σε μια γωνιά … και καθώς ξυπόλητη φεύγει, με τρεμάμενο χέρι δείχνει τους ενόχους … όλους εμάς …  … γιατί η ανοχή είναι συνενοχή …   ταπεινά γεράσιμος βασ. θεοδωράτος
Διαβάστε περισσότερα

¨... και επί γης ειρήνη ...¨

Εικόνα
Σιμώνει ξανά, σε πείσμα των θλιμμένων τούτων ημερών, η γέννηση του Χριστού … Ναι …  θα γεννηθεί ξανά ο Χριστός και ας τον περιμένει ξανά η Σταύρωση ... θα γεννηθεί για να διαλύσει το ζοφερό σκοτάδι .... Θα γεννηθεί ξανά ο Χριστός  στις καρδιές των παιδιών, στις βασανισμένες ψυχές των αθώων, στις αδύναμες ελπίδες των κατατρεγμένων, στα ματωμένα όνειρα των πληγωμένων  …  Και  για άλλη μια φορά το αστέρι της Βηθλεέμ θα διατρέξει το σκοτεινό ουρανό  …  το φως του θα διασχίσει γοργά το σκότος, και θα σταθεί πάνω από την φάτνη ,  συμβολίζοντας ότι υπάρχει ελπίδα  … ενώ ολόγυρα γονατισμένοι πια πολλοί, βουβοί, όχι από κατάνυξη αλλά εξαιτίας μιας ανείπωτης απογοήτευσης … απόγνωσης … ενώ ολόγυρα εξοντωτικοί πόλεμοι μαίνονται, βομβαρδισμοί ανηλεείς, θάνατος ... ενώ συνάμα ως τραγικό άκουσμα ηχεί: ¨ ... και επί γης ειρήνη ...¨.  ... και  η νοσταλγία να πληγώνει ολάκερη την ύπαρξη όλων  … ακόμη και του άστεγου, με το τρεμάμενο, από το κρύο, χέρι ... του στρατιώτη, που χαράσσει τις τελευταίες αράδε
Διαβάστε περισσότερα

… ας μην λησμονηθεί τούτη η Δίκη …

Εικόνα
…  ας μην λησμονηθεί τούτη η Δίκη  …   Ήταν 16 Απριλίου … έκτοτε δε, παρήλθον έτη πολλά ... Άραγε πόσα εν τω μεταξύ άλλαξαν; Πόσα έκτοτε έμειναν ίδια;   Τον ρώτησαν πως ονομάζεται … .  Κοίταξε τους Δικαστές με υπερηφάνεια … με μια ήρεμη, πληγωμένη υπερηφάνεια …. Απάντησε … Απάντησε και στις λοιπές ερωτήσεις, κοιτώντας τους στα μάτια: - ¨ Από πού κατάγεσαι; ¨ τον ρώτησε ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου …. - ¨ Από το Λιμποβίσι της Καρύταινας ¨. - ¨ Πόσων ετών είσαι ¨;  - ¨ Εξήντα τεσσάρων ¨.  - ¨ Τι επάγγελμα κάνεις; ¨  - ¨ Στρατιωτικός. Στρατιώτης ήμουνα. Κράταγα επί 49 χρόνια στο χέρι το ντουφέκι και πολεμούσα νύχτα μέρα για την πατρίδα. Πείνασα, δίψασα, δεν κοιμήθηκα μια ζωή. Είδα τους συγγενείς μου να πεθαίνουν, τ΄ αδέρφια μου να τυραννιούνται και τα παιδιά μου να ξεψυχάνε μπροστά μου. Μα δε δείλιασα. Πίστευα πως ο Θεός είχε βάλει την υπογραφή του για τη λευτεριά μας και πως δεν θα την έπαιρνε πίσω …¨   Η κατηγορία που βάραινε αυτόν και τον συγκατηγορούμενό του βαρυτάτη:  εσχάτη προδοσία .
Διαβάστε περισσότερα